Kiedy Ula spytała mnie czy chcę jechać na Lednicę, odpowiedziałam po prostu "tak". A dopiero potem zaczęłam się zastanawiać, co ja najlepszego zrobiłam. Przecież mam już plany na sobotę. No i co to właściwie jest ta Lednica?! Żeby się przekonać, że moja spontaniczna decyzja wcale nie jest taka głupia, wygooglałam sobie plan dnia - koronka, modlitwy, msza, modlitwy. Yhhyym. 20 godzin klęczenia na ściernisku i powtarzania "Módl się za nami"? 

Czyżby kilkadziesiąt tysięcy ludzi jeździło tam co roku za karę?

Ale już było za późno, żeby się wycofać. Tak jak przed pierwszą wymianą, powiedziałam sobie: "Najwyżej będzie to pierwszy i ostatni raz. Może chociaż będziesz miała ładne zdjęcia na insta."

Przybyłam, zobaczyłam, przeżyłam

I mogę Wam w końcu powiedzieć co to jest ta Lednica.

 Lednica to nie miasto, nawet nie miejscowość. Tylko jezioro.

 Prawdopodobnie Mieszko I przyjął tam chrzest.

A jakieś 1001 lat później ojciec Jan Góra wymyślił, że na polach wokół niego może spotkać się co jakiś czas młodzież, żeby się wspólnie pomodlić.

To błoto, pot, kurz i ogromne szczęście.

To tysiące młodych potrafiących się bawić pijąc tylko wodę.

Ale to też ludzie nieznający Boga, siedzący w lesie, którzy usłyszeli, że są "na maxa ukochani przez Boga" (słowa koleżanki-ewangelizatorki), a potem poszli do spowiedzi. Pierwszy raz od lat.

To upał i ludzie wyglądający jak ziemniaki na ognisku zawinięte w sreberko.

To spersonalizowane przesłanie papieża Franciszka.

To tysiąc spowiadanych osób  w jednym czasie w "konfesjonałach" będących trawą.

To cudowna atmosfera.

To fabryka endorfin napędzana przez  Ducha Świętego i 120 tysięcy uśmiechów.